Ο Αναξίμανδρος, ( αρχ. Ἀναξίμανδρος 610 π.Χ. – 547 π.Χ.), ήταν ο πρωτός  από τους φυσικούς φιλόσοφους ή φυσιολόγους της Ιωνίας. Υπήρξε μαθητής του Θαλή και διάδοχός του στη σχολή της Ιωνίας. Ο ελληνικός φιλοσοφικός στοχασμός ξεκινάει με τον Αναξίμανδρο.

Ο Αναξίμανδρος είναι ο πρωτοπώρος στο πεδίο της επιστήμης. Ήταν ένας στοχαστής που ήθελε να δώσει μία γενική περιγραφή του όλου σύμπαντος. Πυρήνας της κοσμοθεωρίας του, ήταν το άπειρο (Εξ άπειρου πάντα και εις άπειρον πάντα  τελεύτα).

Οι λειτουργίες που προσδίδει στο άπειρο έιναι 1)  Της γενετικής βάσης στην οποία ανάγεται η καταγωγή όλων των πραγμάτων 2)  Του πρωταρχικού χώρου που αποτελεί την αποθήκη όλων των συστατικών στοιχείων 3)  Του υποστρώματος των αντίθετων  και  4)  Του καθοδηγητικού εσωτερικού παράγοντα όλων των πραγμάτων στην πορεία της γένεσης και της φθοράς τους

Τα αντίθετα βρίσκονται μέσα στο εν (άπειρο) και βγαίνουν από αυτό με μία βιολογική λειτουργία αποχωρισμού (εκκρίνεσθαι).

«Αρχή είναι μια άπειρη φύση από την οποία γίνονται όλοι οι κόσμοι και οι καταστάσεις διακόσμησης μέσα σε αυτούς και η πηγή από όπου γίνονται τα πράγματα είναι επίσης η τελική βάση στην οποία αυτά καταλήγουν φθειρόμενα σύμφωνα με την αναγκαιότητα.»

Οι κόσμοι στον Αναξίμανδρο διανύουν συνεχείς κύκλους γένεσης, καθώς σπερματικά στοιχεία αποχωρίζονται κάθε φορά από την μήτρα  – άπειρο, και φθοράς, καθώς οι κόσμοι επαναπορροφώνται από την ίδια την πηγή τους, συνεπώς ο θάνατος εδώ δεν θεωρείται εκμηδένιση παρά προυπόθεση για μια νέα ζωή.

25 αιώνες μετά το θάνατο του Αναξίμανδρου, ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή θεωρητικούς φυσικούς, ο Michio Kaku, δηλώνει ότι πιστεύει στη συνεχή κοσμογονία, δηλαδή σε μια ατέρμονη διαδικασία κατά την οποία τα σύμπαντα  συρρικνώνονται, διαχωρίζονται και έπειτα δίνουν γέννεση σε καινούρια σύμπαντα, ενδεχομένως με διαφορετικούς φυσικούς νόμους σε καθένα από αυτά.

Το μόνο που προσθέτει, ο Michio Kaku, στη θεωρία του Αναξίμανδρου είναι ένας φυσικομαθηματικός προσδιορισμός του “άπειρου”. Το “άπειρο” ειναι η βαρυτική μοναδικότητα, η περιοχή όπου η ποσότητα που χρησιμοποιείται για να μετρηθεί το βαρυτικό πεδίο ενός ουράνιου σώματος γίνεται άπειρη κατά τέτοιο τρόπο με τον οποίο δεν εξαρτάται στο σύστημα συντεταγμένων.

Πηγές: “Οι Προσωκρατικοί” του Θεόφιλου Βείκου & “How the Universe Works” του Discovery Channel.

ΑΓ