Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι η αφορμή για να στραφούν αρχικώς οι κριτικοί εναντίον του και στη συνέχεια και η κοινή γνώμη, ήταν το τραγούδι “Rockstar”. Το τραγούδι αυτό σύμφωνα με τους κριτικούς επικεντρώνεται στις υλιστικές, ματαιόδοξες και μισογύνικες επιθυμίες των επίδοξων rockstars. Μάλιστα..

Έχοντας αποσυντονιστεί, από την ποιότητα των κριτικών και του ευρέως κοινού που εσφαλμένα αγνοούσα, απόφασισα να ψάξω τη γνώμη της ψυχαναλυτικής θεωρίας για τα κίνητρα που ωθούν τον καλλίτέχνη στη δημιουργία.

Ποιος καλύτερος από τον Freud για να με κατατοπίσει. Στο έργο του “ο ποιητής και η φαντασίωση” υποστηρίζει ότι “ένας αληθινός καλλιτέχνης γνωρίζει πώς να επεξεργάζεται τις ονειροπολήσεις του, έτσι ώστε χάνουν τα προσωπικά στοιχεία που δυσαρεστούν τους ξένους και μπορούν να τις απολαύσουν και οι άλλοι. […] Επιπλέον, έχει τη μυστηριώδη δυνατότητα να μεταπλάθει ένα ορισμένο υλικό, μέχρι να γίνει πιστό ομοίωμα των φαντασιώσεών του, και γνωρίζει πώς να προσδίδει στους αντικατοπτρισμούς των φαντασιώσεών του τόσο μεγάλη ροή ηδονής, ώστε, τουλάχιστον προς στιγμήν, οι απωθήσεις να φαίνεται σαν να κλυδωνίζονται και να καταρρέουν. Κάθε φορά που το επιτυγχάνει ανοίγει στους άλλους τον δρόμο για την ανακούφιση και την ικανοποίηση των δικών τους, ασυνείδητων πηγών ηδονής και αποκομίζει την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό τους· κερδίζει -μέσω της φαντασίας του- ό,τι μέχρι τότε κέρδιζε στην φαντασία του: δόξα, δύναμη και την αγάπη των γυναικών.”

Στην ουσία λοιπόν δεν απέχουν και πολύ τα ασυνείδητα κίνητρα του Freud από τα συνειδητά των Nickelback…Μου φαίνεται ότι αυτή η πολιτική ορθότητα, η αποστειρωμένη στάση ζωής και ανωτερώτητα μας έχουν κάνει τελείως ξενέρωτους.

Ζήτω οι Nickelback