Περίεργο πράμα οι ενοχές.
Μέσα μας κουβαλάμε όλους όσους αγαπήσαμε,
και αυτοί εκεί μας κουνούν το δάκτυλο
κοσκινίζοντας κάθε ενορμησή μας.
Μα μη νομιζείς ότι όλα αυτά είναι συνειδητά,
κλωτσιά τρώνε και πέφτουνε στα σκοτεινά.
Και τώρα για να δω ποιός είναι ο πιο ευρηματικός;
Μην είναι αυτός ο άρρωστος που γουστάρει να πονά,
μπας και τιμωρηθεί και εξαγνηστεί,
μην είναι εκείνος ο ανήθικος που μές το βούρκο του γελά,
που δεν καταλαβαίνει το «γιατί» και πάει και φτιάχνει ένα «επειδή»,
ή να ναι ο αλλός ο μικρός,
που δεν βαστά ούτε να τα διανοηθεί αλλά συνέχεια τα επικρίνει στων άλλων το πετσί;
Κράτα τώρα και το σημαντικό. Τίποτα μεγαλύτερο από ένα συμπαγές ΕΓΩ,
που καταφέρνει να ευχαριστηθεί μετουσιώνοντας την ερωτική ορμή.

ΑΓ

Salvador Dali, 1941