Η σχέση αγάπης για τον έναν γονέα και ταυτόχρονου αντίπαλου μίσους κατά τον άλλο γονέα, είναι καταγεγραμμένη στα αρσενικά παιδιά. Πρόκειται για το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Σε αυτά τα παιδιά η ανακάλυψη της πιθανότητας ευνουχισμού, έτσι όπως αποδεικνύεται στο αντίκρισμα του γυναικείου γεννητικού οργάνου είναι εκείνη που αναγκάζει τον ανασχηματισμό του Οιδιπόδειου συμπλέγματος, δημιουργεί το Υπερ-Εγώ και θέτει σε κίνηση όλες τις διαδικασίες που στοχεύουν στην ένταξη του ατόμου στην πολιτιστική κοινότητα.

Τι σύμβαίνει όμως στα κορίτσια;

Για εκείνα το “σύμπλεγμα του ευνουχισμού” αντί να καταστρέφει το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα προετοιμάζει την εμφάνισή του. Αυτό το γεγονός επιφέρει για τον Φρόιντ ένα σύνολο συνεπειών, “το μικρό κορίτσι παραμένει σε αυτό το σύμπλεγμα για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και το υπερβαίνει εντελώς πολύ πιο αργά. Ο σχηματισμός του Υπερ-Εγώ κάτω από αυτές τις συνθήκες κινδυνεύει και το Υπερ-Εγώ δεν καταφέρνει να αποκτήσει ούτε τη δύναμη ούτε την ανεξαρτησία που του είναι απαραίτητες από πολιτιστική άποψη”.

Το κορίτσι λοιπόν βιώνει τελείως διαφορετικά τον κίνδυνο ευνουχισμού. Αναγνωρίζει το γεγονός ευνουχισμού της και εξ αυτού την ανωτερότητα του άνδρα και τη δική της κατωτερότητα, αλλά “επαναστατεί”, ενάντια σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.

Από τη διασπασμένη αυτή θέση προέρχονται τρεις κατευθύνσεις ανάπτυξης:

1. Παύση κάθε σεξουαλικής ζωής. Η γυναίκα , τρομαγμένη από από τη σύγκριση με το αγόρι είναι δυσαρεστημένη με την κλειτορίδα της, απαρνείται τη φαλλική δραστηριότητά της και εκ τούτου κάθε σεξουαλικότητα γενικά όπως και ένα μεγόλο μέρος της αρρενωπότητάς της σε άλλους τομείς.
2. Υπογράμμιση της αρρενωπότητας. Στο πλαίσιο μιας επιβεβαίωσης του εαυτού της, παραμένει συνδεδεμένη με την απειλούμενη αρρενωπότητά της, κρατώντας την ελπίδα ότι μια μέρα θα αποκτηθεί ένα πέος. Γίνεται σκοπός ζωής και η φαντασίωση να είναι ένας άνδρας διαμοφώνει τη ψυχοσύνθεση της για μεγάλες περιόδους της ζωής της. Το “σύνδρομο αρρενωπότητας” της γυναίκας μπορεί να καταλήξει σε μια εκδηλωμένη ομοφιλοφιλική επιλογή αντικειμένου.
3. Απαρχή της οριστικής θηλυκότητας. Πρόκειται για τον τελικό φυσιολογικό σχηματισμό κατα τον οποίο μετά από πολλές λοξοδρομήσεις λαμβάνει ως αντικείμενο αγάπης τον πατέρα και ανακαλύπτει επίσης τη γυναικεία μορφή του Οιδιπόδειου συμπλέγματος.