Παρόλο της εμπλοκής της λογικής στην διαδικασία επιλογής συντρόφου το άτομο συνεχίζει να επενδύει στα αντικείμενα που του υποδεικνύει το Αυτό οδηγούμενο από τις ερωτικές τάσεις. Ανάλογα με τη ωριμότητά του το άτομο, αφού λάβει γνώση από τις επενδύσεις αντικειμένου, είτε τις ανέχεται είτε προσπαθεί να τους αντισταθεί μέσω της διαδικασίας της απώθησης.

Στην περίπτωση που το άτομο προσπαθήσει να παραιτηθεί από το σεξουαλικό αντικείμενο, τότε συχνά παρουσιάζεται μια αλλοίωση του Εγώ του, ανάλογη με αυτή που παρατηρείται στις περιπτώσεις μελαγχολίας. Αυτή η αλλοίωση τις περισσότερες των περιπτώσεων αιτιολογείται με έναν από τους δύο παρακάτω λόγους: Είτε το Εγώ μέσω της ενδοβολής, δηλαδή μιας παλινδρόμησης  σε πρωτύτερο εξελικτικό στάδιο, διευκολύνει την παραίτηση από το αντικείμενο, είτε με τη χρήση της ταύτισης με το αντικείμενο απαλύνει τον πόνο της απώλειας.

Σε κάθε περίπτωση δύναται η θεώρηση που λέει ότι ο χαρακτήρας του Εγώ είναι αυτό που έχει απομείνει από τις επενδύσεις του αντικειμένου, έρωτες, από τις οποίες έχει παραιτηθεί και περιέχει την ιστορία όλων αυτών των επιλογών αντικειμένου. Φυσικά οφείλουμε να παραδεχθούμε μια διαβάθμιση στην ικανότητα αντίστασης, ανάλογη με τη δύναμη χαρακτήρα και τις βιολογικές καταβολές.

Στις γυναίκες με πολλές ερωτικές εμπειρίες παρατηρείται η μεγαλύτερη αλλοίωση του Εγώ, καθώς αποδεικνύεται εύκολα ότι ο χαρακτήρας τους μεταμορφώνεται σε ένα συνονθύλευμα χαρακτηριστικών των παλαιότερων ερωτικών τους αντικειμένων. Κατά αυτό τον τρόπο οι σχέσεις με τα ερωτικά αντικείμενα συντηρούνται υπό μια έννοια.

Όταν το Εγώ λαμβάνει λοιπόν τα χαρακτηριστικά του αντικείμενου του, επιβάλλεται τρόπο τινά το ίδιο ως αντικείμενο αγάπης, λέγοντας στον εαυτό του «Δες, μπορείς να αγαπήσεις και εμένα, μοιάζω τόσο πολύ με το αντικείμενο.»

Ευτύχημα λοιπόν να ερωτευόμαστε άτομα με τέτοια χαρακτηριστικά, που η ενσωμάτωσή τους στο χαρακτήρα μας θα μας εξελίξει περαιτέρω.

ΑΓ

Υλικό από “Το Εγώ και το Αυτό” του Sigmund Freud